Το ταξίδι των μολυβιών...

Ξεκίνησα από
εδώ...

και σιγά-σιγά
έφτασα
κάπου
εδώ...

... δεν ξέρω αν υπάρχει  κάποια βελτίωση, μα σίγουρα διακρίνω πως υπάρχει διαδρομή!
δεν είναι οι πράξεις σου που θα σε κρίνουν, μα η στάση σου απέναντι σε αυτές και η προσπάθειά σου για το καλύτερο...!

Lia@

Words without voice... (2)

photos by tumblr.com 

Άδειο περιεχόμενο...

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα –η ομορφιά- ειδικά στο ανθρώπινο πρόσωπο. 

Αυτό που αποκαλούμε φυσιογνωμία, είναι όλα μια μαθηματική και φαντασιακή ευθυγράμμιση των χαρακτηριστικών του προσώπου. Μπορεί η μύτη να είναι λίγο μεγαλύτερη ή τα αυτιά να είναι λίγο μικρότερα ή μεγαλύτερα του κανονικού, τα μαλλιά να είναι πολύ μακριά ή να είσαι καραφλός… Είναι όλα μια μορφή οφθαλμαπάτης και γενικοτήτων. 

Οι άνθρωποι θεωρούν συγκεκριμένα πρόσωπα ως πρότυπα ομορφιάς, όμως στην πραγματικότητα μπορεί και να μην είναι. Είναι μια μαθηματική εξίσωση του μηδενός. Η «αληθινή ομορφιά» πηγάζει από τον χαρακτήρα κι όχι από το σχήμα των φρυδιών ή το χρώμα των ματιών. Τόσες πολλές γυναίκες που θεωρούνται όμορφες…, όταν όμως τις πλησιάζεις είναι σαν να κοιτάς μέσα σ’ ένα άδειο πιάτο σούπας.

Charles Bukowski

Παιχνιδοβραβειάκι...

all4blogs

Πριν από 1 ημέρα ακριβώς πληροφορήθηκα από τον Νίκο, τον ιδιοκτήτη του ιστολογίου Αντίθετοι κόσμοι, ότι μου έχει ένα δωροπαιχνιδοβραβειάκι, κι εγώ σαν όλα τα παιδάκια ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα και έτρεξα να το παραλάβω! Πραγματικά τον ευχαριστώ πάρα πολύ! Όχι απαραίτητα για το δωράκι-βραβειάκι, αλλά για την κίνηση του, που δείχνει μία συμπάθεια! Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για την καλοσύνη σου και για την κίνησή σου Νίκο! Εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να έχεις πάντα χαρές στη ζωή σου!

Οι Rules of the #unpaixtable Award (όροι και κανονισμοί) :

1.   Στην αρχή της ανάρτησης σου πες μας από 

ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το blog του!

2.   Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις..!

3.   Οι έξι ερωτήσεις είναι πάντοτε ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται απ’ τον unpaixtable κι απευθύνεται στους επόμενους.

4.   Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς τα ιστολόγιά τους.

5.   Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο unpaixtable ερώτησή σου στους bloggers που προτείνεις!

Και τώρα οι ερωτήσεις:

a. Intro (Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)

Ονομάζομαι Λια (εν μέρει), τοποθετούμε στην Κεντρική Μακεδονία

και λένε πως είμαι κριός! Χρησιμοποιώ τον blogger της Google για τις αναρτήσεις μου!

b. Ποιο είναι το moto του blog σου; Αν δεν έχεις, σκέψου ένα τώρα!

Βήματα, άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγάλα, που αφήνουν πάντα ίχνη! Οδήγησε το βήμα σου εκεί που πιστεύεις πως θα είναι καλύτερα για σένα χωρίς να πληγώσεις και να καταστρέψεις το βήμα κάποιου άλλου!

c. Aν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;

Δεν θα ήταν δυστυχώς παιδικό παιχνίδι, μα ένα παιχνίδι «στρατηγικής» ή μπλόφας! Εγώ  φυσικά θα το προτιμούσα να έμοιαζε με τα τουβλάκια ή με την γωνιά του κουκλόσπιτου ή της ζωγραφικής!

d. Όταν γίνω διάσημος/η blogger θα… (συμπλήρωσε τη φράση)

Δεν θέλω να γίνω διάσημη blogger και γενικώς διάσημη, οπότε θα φροντίσω να μην γίνει. Έτσι λοιπόν νομίζω πως αυτή η ερώτηση είναι άκυρη για μένα! J

e. Kάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτησή σου

Ο κάθε αναγνώστης είναι ελεύθερος, αν θέλει, να διαβάσει τις παλιές μου αναρτήσεις για να με «μάθει» λίγο καλύτερα! Πάλι δεν θα του πω εγώ ποια να διαβάσει! Είναι καθαρά θέμα δικής του επιλογής και ελεύθερης βούλησης!

f. Ποια κατηγορία ιστολογίων θα ήθελες να αφανίσεις απ’ την blogόσφαιρα και γιατί;

Καμιά! Αυτή η ερώτηση δεν μου κάθεται καλά στο στομάχι, είναι σαν να λες «Αν είχες την δυνατότητα να αφανίσεις κάποιον άνθρωπο ποιον θα επέλεγες;», δεν θέλω να αφανήσω κανέναν και κανένα ιστολόγιο-κατηγορία ιστολογίων, όλοι/όλα έχουν κάποιο λόγο υπάρξεως! Δεν έχω αυτό το δικαίωμα! Είναι πέρα από την δικαιοδοσία μου αυτό! J

Ακολουθεί η ερώτηση του Νίκου, πολύ ερευνητική και στοχαστική συνάμα… :p

µ Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;

Να πω την αλήθεια μου, δεν γνωρίζω! Μα θαρρώ η κότα ήταν που προηγήθηκε, γιατί το αυγό για να γίνει κότα θα έπρεπε κάποια να το κλωσάει, άρα…! Βγάλε το συμπέρασμα!

Από ότι κατάλαβα, θα πρέπει να δώσω τώρα το δωρό-βραβειάκι σε 5 ιστολόγια!

Λοιπόοον…

έπειτα από σκέψη πολύ :p  αποφάσισα να δώσω το βραβείο στα εξής ιστολόγια…

Kάθε μέρα , γιατί πραγματικά αξίζει το ιστολόγιο της!

Ελαττωματική σκέψη , γιατί η σκέψη του μόνο ελαττωματική δεν είναι!

Katescakebox , διότι της το χρωστάω! Μου έδωσε ένα βραβειάκι και εγώ σαν αντάλλαγμα τίποτα! ε…, είναι γαϊδουριά!

Η ζωή είναι ωραία, για την θετική της σκέψη και την γλυκύτητά της!

Imagine…, μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ! Ξέρω πως δεν θα κάνει σχετική ανάρτηση, διότι δεν τις αρέσουν πολύ οι ερωτήσεις, και φυσικά το σέβομαι και εκτιμώ πολύ την ειλικρίνειά της!

Το μόνο που θα ήθελα είναι να το πάρεις, χωρίς όμως να κάνεις τίποτε παραπέρα! Μου αρκεί να το έχεις! J

Για να ολοκληρωθεί η ανάρτηση αυτή και για να είμαι συνεπής απέναντι στους κανόνες του βραβειο-παιχνιδιού, θα πρέπει, εν συνεχεία, να απευθύνω κι εγώ με την σειρά μου μία ερώτηση απέναντι στα παραπάνω ιστολόγια!

 η ερώτησή μου είναι η εξής:

℘ Ποιος είναι ο ορισμός της ευτυχίας ή αλλιώς, τι σημαίνει ευτυχία για σένα;

Ευχαριστώ πολύ που κάνατε υπομονή και με διαβάσατε!

Καλή συνέχεια σας εύχομαι!

Να είστε καλά!

Lia@  

Δεν πονάω άλλο πια...

Όταν έρχονται διάφορα στη ζωή σου, στην αρχή τα βλέπεις σαν βουνό, αναρωτιέσαι μέσα σου γιατί να συμβαίνει αυτό ή εκείνο! Κλαις με λυγμούς, ξεσπάς, και προσπαθείς εσύ και ο εαυτός σου να κάνεις ότι μπορείς για να τα αντιμετωπίσεις! Οτιδήποτε είναι αυτό που έχει έρθει μπροστά σου, οποιοδήποτε πρόβλημα! Γνωρίζεις πολύ καλά ότι κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει απόλυτα, να σε νιώσει! Το γνωρίζεις και δεν σε πολύ πειράζει, γιατί ξέρεις ότι δεν γίνεται αλλιώς! Στην συνέχεια, αφού αντιμετωπίσεις σιγά-σιγά ένα-ένα τα προβλήματα με τον δικό σου τρόπο, εν μέρει αισθάνεσαι λίγο πιο δυνατή/ος! Αν ξαναέρθουν πάλι προβλήματα ίδιου είδους, αλλά σε μεγαλύτερο μέγεθος/βαθμό απ’ ότι πριν, πάλι η ίδια διαδικασία, ίσως όχι τόσο κλάμα με λυγμούς, αλλά λίγο λιγότερο!

Και αν έρθουν ξανά και ξανά και ξανά τέτοιου παρόμοιου ή και ίδιου είδους προβλήματα, τότε πραγματικά δεν νιώθεις τίποτα! Γιατί όταν έχεις γεμίσει πληγές αισθάνεσαι μία ανοσία σε καινούργιες γρατσουνιές! Δεν αισθάνεσαι! 

Όσο μεγαλύτερη λοιπόν είναι η συχνότητα των προβλημάτων (γνώριμων προς εσένα), τόσο περισσότερο παύεις να τα βλέπεις σαν βουνό και φυσικά από ένα σημείο και έπειτα απλά δεν νιώθεις!

Το πότε θα κλείσει μία πληγή εξαρτάται από το μέγεθός της και από το βάθος της! Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο αργή η ανάρρωση! Όσο πιο μικρή και επιφανειακή, τόσο πιο ανώδυνα και γρήγορα θα περάσει! 

Lia@

Words without voice...

Της ζωής τα χρώματα...

Η ζωή έχει το χρώμα που της δίνεις εσύ...

 Τι είναι η ζωή…?...60% πραγματικότητα και 40% όνειρα μαζί με τις φοβίες.

Όνειρα… όνειρα που κάνουμε όλοι μας, και τις περισσότερες φορές εξαιτίας της ενδόμυχης ανάγκης μας να ξεφύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας, από την πραγματικότητα, που μερικές φορές, αν όχι τις περισσότερες, δεν είναι όπως την επιθυμούσαμε ή την φανταζόμασταν.

Φόβοι που μερικές φορές μας καταπνίγουν και μας κάνουν να λανθάνουμε και να ξεφεύγουμε από την πορεία μας… ας μην τους αφήσουμε λοιπόν… Ας πάρουμε δύναμη από τους ανθρώπους γύρω μας που αγωνίζονται και μάχονται για τα πιστεύω, τις αξίες, τα ιδανικά τους, και γενικότερα για την ίδια τους την ζωή, και στο τέλος βγαίνουν νικητές, έτσι κι αλλιώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ζωγράφισε λοιπόν και συ τη ζωή σου με τα ωραιότερα και φωτεινότερα χρώματα, η παλέτα των χρωμάτων σου και ο καμβάς σου είναι εκεί και σε περιμένουν να ολοκληρώσεις το έργο σου…! 

Υ.Γ:  Aν δεν προσπαθήσεις εσύ ο ίδιος να αλλάξεις τον εαυτό σου προς το καλύτερο, δεν θα αλλάξει ούτε ο κόσμος γύρω σου..!

12/9/12

Lia@

When I feel...

Όταν νιώθω μοναξιά, νομίζω πως είμαι μόνος στον κόσμο και… πως κανείς δε με αγαπάει.

      Όταν νιώθω μοναξιά, μου φαίνεται πως όλοι περνούν καλά εντός από         μένα.

Κάποια στιγμή όλοι αισθανόμαστε μόνοι ή διαφορετικοί. Νιώθουμε πως δεν ανήκουμε σε καμία παρέα.

      Όταν νιώθω μοναξιά, σκέφτομαι ότι υπάρχουν

 εκατομμύρια

άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που νιώθουν το ίδιο…

      Όταν νιώθω μοναξιά, δε φοβάμαι.

Γιατί, όταν είμαι μόνος μου, ακούω τον εαυτό μου και κουβεντιάζω μαζί του.

Τρέις Μορόνι, «Τα συναισθήματα»