Δεν πονάω άλλο πια...

Όταν έρχονται διάφορα στη ζωή σου, στην αρχή τα βλέπεις σαν βουνό, αναρωτιέσαι μέσα σου γιατί να συμβαίνει αυτό ή εκείνο! Κλαις με λυγμούς, ξεσπάς, και προσπαθείς εσύ και ο εαυτός σου να κάνεις ότι μπορείς για να τα αντιμετωπίσεις! Οτιδήποτε είναι αυτό που έχει έρθει μπροστά σου, οποιοδήποτε πρόβλημα! Γνωρίζεις πολύ καλά ότι κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει απόλυτα, να σε νιώσει! Το γνωρίζεις και δεν σε πολύ πειράζει, γιατί ξέρεις ότι δεν γίνεται αλλιώς! Στην συνέχεια, αφού αντιμετωπίσεις σιγά-σιγά ένα-ένα τα προβλήματα με τον δικό σου τρόπο, εν μέρει αισθάνεσαι λίγο πιο δυνατή/ος! Αν ξαναέρθουν πάλι προβλήματα ίδιου είδους, αλλά σε μεγαλύτερο μέγεθος/βαθμό απ’ ότι πριν, πάλι η ίδια διαδικασία, ίσως όχι τόσο κλάμα με λυγμούς, αλλά λίγο λιγότερο!

Και αν έρθουν ξανά και ξανά και ξανά τέτοιου παρόμοιου ή και ίδιου είδους προβλήματα, τότε πραγματικά δεν νιώθεις τίποτα! Γιατί όταν έχεις γεμίσει πληγές αισθάνεσαι μία ανοσία σε καινούργιες γρατσουνιές! Δεν αισθάνεσαι! 

Όσο μεγαλύτερη λοιπόν είναι η συχνότητα των προβλημάτων (γνώριμων προς εσένα), τόσο περισσότερο παύεις να τα βλέπεις σαν βουνό και φυσικά από ένα σημείο και έπειτα απλά δεν νιώθεις!

Το πότε θα κλείσει μία πληγή εξαρτάται από το μέγεθός της και από το βάθος της! Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο αργή η ανάρρωση! Όσο πιο μικρή και επιφανειακή, τόσο πιο ανώδυνα και γρήγορα θα περάσει! 

Lia@