30 Σεπτεμβρίου 2013

Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

-Μπαμπά, μπορώ να ρωτήσω κάτι; 
-Ναι, βεβαίως, τι είναι;

-Μπαμπά, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δίκη σου δουλειά, απάντησε θυμωμένος ο πατέρας.
-Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 40 ευρώ την ώρα.
-Ωχ! Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι να δανεισθείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ΄ευθείαν στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε όλο και περισσότερο. «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση, για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;».
Μετά από μια περίπου ώρα ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και σκέφθηκε: «Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά ν΄αγοράσει ο μικρός με τα 20 ευρώ. Και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά». Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και την άνοιξε.
-Κοιμάσαι, γιε μου; Ρώτησε.
-Δεν κοιμάμαι, απάντησε το αγόρι.
-Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 20 ευρώ που μου ζήτησες». Το παιδί έτρεξε κατ΄ευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
-Σ΄ ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας, μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει, ενώ εκείνο αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματα του και κοιτάζει τον μπαμπά του, που το ρωτά:
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφόσον έχεις ήδη μερικά;
-Μπαμπά, έχω 40 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ, έλα αύριο νωρίς στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ο πατέρας ένοιωσε συντετριμμένος. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και τον ικέτευσε να τον συγχωρήσει.

Πηγή: synaksi.blogspot.gr  



29 Σεπτεμβρίου 2013

Dream...

9/2013

Ένα απόγευμα έξω από το παράθυρο μου είδα ένα δελφίνι! Βγήκα γρήγορα στο μπαλκόνι μου για να το δω καλύτερα!
Ήταν εκεί! κάτω ακριβώς από το μπαλκονάκι του σπιτιού μου, ένα δελφινάκι!!! ήταν πολύ όμορφο! είχε και χρώμα! ένα βαθύ μπλε!
και στέκονταν εκεί!  και πότε-πότε γυρνούσε γύρω-γύρω και πότε-πότε ανέβαινε λίγο πιο ψηλά και ύστερα πάλι χαμήλωνε!
Είχε πιαστεί σε ένα λουλουδάκι και με περίμενε
για λίγο!

Έπειτα, το πήρε ο αέρας ή κανένα παιδάκι
 και έφυγαν..! 


Lia@ 

24 Σεπτεμβρίου 2013

Σκουριασμένες πανοπλίες...



Δρασκελώντας στέρεες γραμμές
και μπαίνοντας σε πύργους δίχως χρώμα
αναστατώνοντας μονάχα τον καιρό
και παίζοντας με μένα τον τρελό
πυροβολώ μέσα μου πανοπλίες παρατάξεις.
Αγκυροβολώ στις ψευδαισθήσεις
κρατώντας αντιστάσεις στους ανέμους της λήθης,
δημιουργώντας ένα τείχος μεταξύ πραγματικότητας και ψεύδους,
σπάζοντας καθρέπτες
& πολλαπλασιάζοντας τα είδωλα.
Σκιές παντού.
Στο χώμα κείτονται κομμάτια τ’ ουρανού.



Lia@

19 Σεπτεμβρίου 2013

La Luna



13 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Αλέξης και το ξύλινο άλογο...



Η εικόνα προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο


-Ψιτ! παλιόφιλε, εμένα με ξέχασες. Το ξύλινο αλογάκι τον φώναξε μέσα απ’ το σαλόνι.
Τρεχάλα ο Αλέξης ανέβηκε τα σκαλιά, έσφιξε με λαχτάρα το αλογάκι στην αγκαλιά του.
-Ξέρεις…, του είπε, δεν χάλασα εγώ την κόρνα.
-Το ξέρω, είπε το άλογο.
-Πως το ξέρεις; απόρησε ο Αλέξης.
-Το ξέρω, γιατί έγινε ολόκληρη φασαρία σήμερα εδώ.
-Μα εγώ εδώ ήμουν και δεν άκουσα τίποτα! απόρησε ο Αλέξης.
Χαμογέλασε το ξύλινο άλογο.
-Ξέρεις, είπε πειραχτικά, πόσα λίγα πράγματα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι!
-Είναι κουσούρι να είσαι άνθρωπος; Αναστέναξε ο Αλέξης μπρός σ’ αυτή τη δυστυχία.
-Ευτυχώς τουλάχιστον είσαι παιδί. Τον παρηγόρησε το άλογο.
-Μα θα μεγαλώσω κάποια μέρα. Συννέφιασε το πρόσωπο του Αλέξη.
Κάποια σκέψη του ήρθε και αναγάλλιασε. Θα πιω ούζο! Άκουσα πως δίνουν ούζο στα σκυλάκια οι άνθρωποι και δεν μεγαλώνουν. Θα πιώ και εγώ λοιπόν ούζο.
Γέλασε στο ξύλινο αλογάκι.
-Θα γίνεις μπεκρούλιακας με το ούζο, είπε.
-Τότε είμαι χαμένος, αφού θα ‘χω το κουσούρι να είμαι άνθρωπος. Απελπίστηκε πια ο Αλέξης.
-Ξέρεις, είπε το αλογάκι, δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά νομίζω πως μπορείς κι όταν θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος να είσαι στην ψυχή παιδί.
-Πως γίνεται αυτό το σπουδαίο; Ρώτησε ο Αλέξης, γιατί ήθελε να γίνει κι ένας ψηλός άνδρας, μεγάλος, σαν τον πατέρα του.
-Δεν ξέρω κι εγώ, το άλογο σκέφτηκε, μα δεν ξέρω, ξανάπε. Ίσως μείνεις παιδί, αν δεν είσαι κακός.
-Ξέρω και κακά παιδιά, πετάχτηκε ο Αλέξης.
-Κι εγώ ξέρω. Συμφώνησε το άλογο. […]
…Το άλογο σταμάτησε να πάρει μία ανάσα.
-Έτσι έγινε και σήμερα ο θείος σου δεν έχει κόρνα˙ την έχει τώρα το ελαφάκι και καμαρώνει!
-Αυτό που λες είναι παραμύθι. Θύμωσε ο Αλέξης. Κανένα ελαφάκι δεν έχασε ποτέ κέρατο, κανένα ελαφάκι δεν ήρθε εδώ σήμερα, κι αν θες να μάθεις, την κόρνα την χάλασα εγώ το πρωί.
-Α! Ωραία, είπε το αλογάκι χωρίς να δείξει έκπληξη. Εγώ λέω παραμύθια, μα εσύ λες ψέματα.
-Ψέματα είναι και τα παραμύθια, κι έτσι είμαστε πάτσι! Ο Αλέξης σα να ζήταγε και τα ρέστα.
-Ξέρεις, είπε το αλογάκι και ξερόβηξε. Συμφωνήσαμε, σαν έρθει ο πατέρας σου, να τον ρωτήσουμε, τι θα πει να είσαι παιδί. Γιατί δεν το ξέρω. Θα έπρεπε ακόμη, όταν με το καλό ‘ρθει, να τον ρωτήσουμε τι θα πει να είσαι άντρας. Γιατί ούτε αυτό το ξέρω. Μα κείνο που ξέρω είναι πως ποτέ ένας άντρας δεν πρέπει να λέει ψέματα. Γιατί τότε τι άντρας είναι;
Ο Αλέξης ήθελε πολύ να γίνει άντρας. Να γίνει σαν το πατέρα του. Μα σωστά είπε το αλογάκι, άντρας ψεύτης, δεν είναι άντρας.
Ο Αλέξης προχώρησε προς το παράθυρο κι ήταν η πρώτη φορά που βούρκωσαν τα μάτια του.
-Αλογάκι, μην το πεις πουθενά, μα δεν είμαι ευτυχισμένος. Και τόση ώρα που μού ‘λεγες για το ελαφάκι, ένοιωθα ντροπή! Είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν.
-Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, όταν λες ψέματα, γιατί κλαίει το καλό σου αγγελάκι.
-Κι αυτό που μου λες είναι ψέματα, μούτρωσε ο Αλέξης.
-Με συγχωρείς, αλλά δεν μοιάζουμε. Το αλογάκι όλο αξιοπρέπεια στήλωσε την ουρά του, την ζύγισε στον αέρα κι έφυγε.
Έμεινε μόνος ο Αλέξης και πικραμένος, Ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν ένας ψεύτης.
Η φωτογραφία του πατέρα του, όπως τον κοίταζε, δεν χαμογελούσε.
-Είπες τίποτα πατέρα; ρώτησε ο Αλέξης την φωτογραφία.
Ο πατέρας δεν απάντησε.
Αναστέναξε ο Αλέξης και με μικρά βήματα προχώρησε να συναντήσει το θείο του. Πως θ’ άρχιζε;
«Ξέρεις θείε, το ελάφι δεν πήρε την κόρνα! Ξέρεις θειε, δεν κατάλαβα πως έσπασε η κόρνα! Ξέρεις, ήταν έτοιμη να χαλάσει η κόρνα».
Έγινε τώρα πιο γρήγορο το βήμα του Αλέξη. Ήτανε λίγο χλωμός, όταν αντάμωσε το θείο.
-Θείε εγώ χάλασα την κόρνα! Σου είπα και ψέματα… έτσι άρχισε.
Και το ξύλινο αλογάκι χοροπηδούσε από χαρά στην πράσινη χλόη.

Περίεργο, αλλά ο Αλέξης ήταν ευτυχισμένος.      



Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αλέξης με το ξύλινο άλογο" 

12 Σεπτεμβρίου 2013

Love like stars...

Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε… 
«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει; Κι αν ναι, μπορείς να την κολλήσεις, να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»
-«Α, δε ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ’ αγαπώ για πάντα».
-«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε θα μ’ αγαπάς ακόμη;»
-«Η αγάπη είναι σαν τ’ αστέρια! ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει!»



Debi Gliori, «Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει»

10 Σεπτεμβρίου 2013

Σκέψεις περί αγάπης...

Μιας και πλημμύρισε αγάπη το internet, δράττομαι της ευκαιρίας να αναρτήσω ένα κείμενο που είχα γράψει το 2011! Κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την αγάπη!

Πραγματική Αγάπη είναι να αγαπάς τον άλλο χωρίς να ζητήσεις από εκείνον να σε αγαπήσει. Σου αρκεί η αγάπη που έχεις εσύ προς το άλλο πρόσωπο! Πραγματική Αγάπη είναι να αγαπάς τον άλλο έτσι όπως ακριβώς είναι χωρίς να θέλεις να τον αλλάξεις καθόλου. Ποιος όμως θα μπορούσε να νιώσει αυτή την αγάπη, να μην έχει καθόλου εγωϊστική τάση και να “απαιτεί” ο άλλος να τον αγάπα; Όλοι μας θέλουμε οι άλλοι να μας συμπαθούν και να είναι δίπλα μας, και αν ακόμη δώσουμε πράγματα από την καρδιά μας στον άλλον άνθρωπο και δεν λάβουμε αυτό που πιστεύουμε ότι μας αναλογούσε, ή χειρότερα, δεν λάβουμε τίποτε, τότε στενοχωριόμαστε πάρα πολύ μέχρι που φθάνουμε και σε ακραίες καταστάσεις, όπως είναι η κατάθλιψη και η αυτοκτονία. Γι' αυτό όταν δίνουμε κάτι σε κάποιον άνθρωπο, καλό θα είναι να μην περιμένουμε ανταπόδωση, γιατί θα απογοητευθούμε. Έτσι θα είμαστε αληθινά ελεύθεροι! Επίσης, πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον άλλον άνθρωπο και όχι μόνο τον εαυτό μας. Στις μέρες μας δυστυχώς δεν μάθαμε να ακούμε, μάθαμε να μιλάμε περισσότερο, παρά να ακούμε. Τα μαθήματα που έχουμε και στο σχολείο και που κάνουμε και στο Πανεπιστήμιο αφορούν την γλώσσα και πως θα μάθουμε να μιλάμε ωραία και να χειριζόμαστε σωστά την γλώσσα. Ακόμη και οι αρχαίοι ημων πρόγονοι ενδιαφέρονταν για την γλώσσα και είχαν ως κύριο μέλημά τους την διδασκαλία της ρητορικής, καθώς και το πως θα μπορέσουν να πείσουν τους γύρω τους με τα λεγόμενά τους. Κανείς δεν μας έμαθε και δεν μας δίδαξε πως να ακούμε τον άλλον άνθρωπο. Για να μπορέσουμε όμως να επικοινωνήσουμε με τους γύρω μας θα πρέπει να μάθουμε και να ακούμε...

(Απρίλιος 2011)

Lia@

6 Σεπτεμβρίου 2013

Living...








I would like to fall up on a hill
Looking up the sky
Oh god Id love to fly...



This is the Living
Living off the Dead
We ‘re scaverging those we kill
For our own benefit…

I have concluded for my own life
given the choice between
amputation and saving my life by the death of somebody else

You can just call me gimpy!

5 Σεπτεμβρίου 2013

Λόγια στον αιθέρα...

(2012-2013)



Αρέσκεσαι να αρέσεις
& όσο αρέσεις άλλο τόσο αρέσκεσαι.
Ματαιοδοξία, τι στολίδια θα μου χαρίσεις; τι περιδέραια... τι διαμάντια...
για να δέσω τους ανέμους στα δεσμά μου...!
Και στο καθρεφτάκι κάθε τόσο κοιτάζεσαι 
και φαίνεσαι όμορφη.
Το παραθυράκι της ψυχής σου το στοίχειωσες
χρόνους πολλούς και έμεινε μέσα στη σκοτεινιά,
με την περίτεχνη αραχνοΰφαντη στις γωνιές,
στους τοίχους...
και σκόνη πάνω στη σκόνη
και μούχλα.

Πόσο καιρό άραγε είχες να 'ρθεις εδώ μέσα..;!


Lia@

Memo Book

27/2/1998




«Mια μέρα στο χωριό μας, όταν ξύπνησα
είδα ένα χαρταετό μου πετούσε χωρίς σπάγκο.
Όμως αυτός ο χαρταετός δεν είχε ούτε χρώματα.
Βγήκα έξω από το σπίτι και τον έπιασα.
Τον πήγα στο σπίτι, όμως ξέχασα ότι θα έβγαινε από το
παράθυρο, και έφυγε.»



(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μία "έκθεση" που έγραψα, όταν ήμουν 7 χρονών!)





2 Σεπτεμβρίου 2013

Μια ματιά στον κόσμο αυτό...

Ακολουθούν μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα αυτό το καλοκαίρι...
ελπίζω να σας αρέσουν! 




















❝Μέσα στη φούχτα της αγάπης χωράει το σύμπαν…
...

Σας εύχομαι καλό μήνα
γεμάτο χαρούμενες και δημιουργικές στιγμές!

Lia@