18 Οκτωβρίου 2013

Το πέρασμα...



Μιάμιση ή δύο ώρες αργότερα μπήκαν στο δωμάτιό μου πάλι γιατροί. Αυτή τη φορά ήταν τρείς: οι δύο δικοί μας και ένας ξένος. Πολλή ώρα με εξέταζαν και με στηθοσκοπούσαν. Έφεραν και μία φιάλη οξυγόνου.

-Τι το χρειάζομαι τώρα; τους ρώτησα.
-Αυτό μας χρειάζεται για να αερίσουμε λίγο τους πνεύμονές σας. Μου φαίνεται πως αυτοί ψήθηκαν στον πυρετό, είπε ξανά ο γιατρός.
-Πέστε μου, γιατρέ, τι διαπιστώσατε στην πλάτη μου και συνέχεια ασχολείστε μ΄ αυτή; Τρείς φορές την εξετάσατε και όλη μου την καλύψατε με έμπλαστρο.
Αισθανόμουν πολύ πιο καλά από τις προηγούμενες ημέρες. Από τη σκέψη μου δεν περνούσε τίποτε θλιβερό. Τίποτα από αυτά που συνέβαιναν γύρω μου δεν με οδήγησαν στο να συνειδητοποιήσω την πραγματική μου κατάσταση. Ακόμα και την παρουσία ενός ξένου γιατρού την θεώρησα σαν έλεγχο ή κάτι παρόμοιο. Δεν είχα καν σκεφτεί ότι τον κάλεσαν ειδικά για μένα επειδή η κατάσταση της υγείας μου απαιτούσε σύγκληση ιατρικού συμβουλίου. Την τελευταία αυτή ερώτηση μου την έκανα με τόσο αβίαστο και εύθυμο τόνο ώστε κανένας από τους γιατρούς μου δεν τόλμησε ούτε με νύξεις να μου δώσει να καταλάβω την καταστροφή που πλησίαζε. Και αλήθεια πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο που ελπίζει ότι του έμειναν μόνο λίγες ώρες ζωής!
-Μα τώρα  ακριβώς υπάρχει απόλυτη ανάγκη να σας φροντίσουμε, μου απάντησε ο γιατρός.
Αλλά και αυτή την απάντηση του την ερμήνευσα θετικά. Σκέφτηκα δηλαδή ότι τώρα αφού πέρασα την κορύφωση της ασθενείας και η δύναμη της αρρώστιας άρχισε σιγά-σιγά να κλονίζεται είναι η κατάλληλη στιγμή που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα για να διώξουμε οριστικά την ασθένεια και να βοηθήσουμε τον οργανισμό στην αποκατάσταση της υγείας του.

Θυμάμαι πως γύρω στις τέσσερις με έπιασε ρίγος και εγώ για να ζεσταθώ τυλίχτηκα με μία κουβέρτα. Ξαφνικά αισθάνθηκα πολύ άσχημα.  

Φώναξα τον νοσοκόμο. Με πλησίασε, σήκωσε το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και μου έδωσε την φιάλη με το οξυγόνο. Κάπου χτύπησε το κουδούνι και σε λίγα λεπτά στο δωμάτιό μου μπήκε τρέχοντας ο προϊστάμενος των νοσοκόμων και λίγο αργότερα ο ένας μετά τον άλλο οι δύο γιατροί μας.
Ίσως κάποια άλλη στιγμή όλη η ασυνήθιστη αυτή συγκέντρωση όλου σχεδόν του προσωπικού του νοσοκομείου γύρω από το κρεβάτι μου, αναμφίβολα θα μου προκαλούσε έκπληξη και ίσως θα με έφερνε σε αμηχανία. Τώρα όμως έμεινα τελείως αδιάφορος γι αυτό το γεγονός σαν να μην με αφορούσε αυτό.
Μία παράξενη αλλαγή έγινε ξαφνικά μέσα μου! Ενώ πριν από ένα λεπτό ήμουν γεμάτος ζωή, τώρα αν και τα έβλεπα όλα και είχα πλήρη συνείδηση αυτών που συνέβαιναν γύρω μου, όμως είχα μία τέτοια αδιαφορία και μία τέτοια αποξένωση που δεν μπορεί να περιγραφεί. Αδιανόητη για ένα ζωντανό πλάσμα.
Όλη η προσοχή μου συγκεντρώθηκε σε εμένα τον ίδιο. Και εδώ όμως παρατηρούσα μία παράξενη ιδιομορφία, μία κατά κάποιο τρόπο διχοτόμηση. Είχα πλήρη συνείδηση του εαυτού μου και καθαρές τις αισθήσεις μου και όμως ταυτόχρονα έβλεπα τον εαυτό μου με τόση αδιαφορία σαν να είχα χάσει τελείως τις φυσικές αισθήσεις.
Είδα, για παράδειγμα, τον γιατρό που σήκωσε το χέρι μου για να μετρήσει το σφυγμό. Έβλεπα και κατανοούσα αυτά που έκανε αλλά δεν αισθανόμουν το άγγιγμά του. Έβλεπα τους γιατρούς οι οποίοι με σήκωσαν στο κρεβάτι και κάτι έκαναν στην πλάτη μου. Εκεί στην πλάτη μου παρουσιάστηκε το οίδημα. Τους έβλεπα και κατανοούσα αυτά που έκαναν, όμως δεν αισθανόμουν τίποτε, και όχι γιατί είχα χάσει τις αισθήσεις μου, αλλά γιατί αυτό που έκαναν δεν με αφορούσε. Εγώ κλείστηκα κάπου στο βάθος του εαυτού μου. Σαν να αποκαλύφθηκαν ξαφνικά μέσα μου δύο υπάρξεις: η μία, η πιο σημαντική, η οποία ήταν κρυμμένη στο βάθος του εαυτού μου και η άλλη, η εξωτερική πλευρά της υπάρξεώς μου που ήταν ασφαλώς μικρότερης σημασίας και αδιαφορούσα πλέον τελείως για αυτήν. Και ο συνδετικός κρίκος που τις ένωνε μεταξύ τους, κάηκε ή έλιωσε, και αυτές διασπάσθηκαν. Την μία ύπαρξη, την αισθανόμουν έντονα, για την άλλη την ασθενέστερη, αδιαφορούσα τελείως. Το ασθενέστερο αυτό στοιχείο ήταν το σώμα μου.
Μπορώ να φανταστώ πως λίγες μέρες νωρίτερα θα με ξάφνιαζε η αποκάλυψη του εσωτερικού μου εαυτού, άγνωστου μέχρι τότε, που όμως κατά πολύ υπερείχε του άλλου μισού, το οποίο σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μου αποτελούσε τον όλο άνθρωπο και το οποίο τώρα δεν πρόσεχα σχεδόν καθόλου.
Πολύ παράξενη ήταν αυτή η κατάσταση.
Ο γιατρός με ρώτησε κάτι. Τον άκουσα και κατάλαβα αυτό που με ρώτησε αλλά δεν απάντησα. Δεν απάντησα επειδή για μένα δεν υπήρχε λόγος να μιλήσω μαζί του. Αυτός φρόντιζε και ανησυχούσε για μένα, για εκείνο όμως το μισό του εαυτού μου, το οποίο δεν είχε πια για μένα καμία σημασία.
Όμως ξαφνικά, αυτό το άλλο μου μισό με έκανε να το προσέξω! Και αυτό έγινε πολύ απότομα και με έναν τρόπο ασυνήθιστο.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι κάποια δύναμη με τραβάει δυνατά προς τα κάτω. Τα πρώτα λεπτά αισθανόμουν σαν να ήταν κρεμασμένα σε όλα τα μέλη του σώματός μου μεγάλα βάρη, αργότερα η δύναμη αυτή αυξήθηκε τόσο πολύ που η λέξη βάρος δεν μπορεί να εκφράσει εκείνη την πίεση που αισθανόμουν. Σ’ αυτή την περίπτωση λειτουργούσε  ένας άλλος νόμος της έλξεως, με δύναμη χίλιες φορές μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη.
Μου φαίνονταν πως το κάθε μέλος του σώματός μου, κάθε τρίχα, κάθε φλέβα, κάθε κύτταρο έλκονται από κάποια τέτοια δύναμη που δεν μπορείς να τις αντισταθείς, όπως ένας πολύ δυνατός μαγνήτης έλκει τα κομμάτια σιδήρου.
Όμως αυτή η αίσθηση όσο δυνατή κι αν ήταν δεν με εμπόδιζε να σκέφτομαι και να τα καταλαβαίνω όλα. Συνειδητοποιούσα το παράδοξο αυτής της πραγματικότητας, ότι δηλαδή βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ότι το δωμάτιο μου βρίσκεται στο δεύτερο όροφο και ότι κάτω από αυτό υπάρχει ένα άλλο δωμάτιο. Ταυτόχρονα όμως ήμουν σίγουρος ότι αν υπήρχαν κάτω όχι ένα, αλλά δέκα δωμάτια, το ένα πάνω στο άλλο, θα άνοιγαν αυτά για να περάσω… Προς που;
Κάτω στο βάθος της γης. Ναι, στο βάθος της γης. Γι’ αυτό ήθελα να ξαπλώσω στο πάτωμα και προσπάθησα να το κάνω.

-Ψυχορραγεί, άκουσα να λέει ο γιατρός.

(Συνεχίζεται...)

Αντώνιος Ντανίλιν

6 σχόλια:

  1. Ματάκια μου είναι πολύ μικρά τα γράμματα για ένα τόσο μεγάλο κείμενο, θα προσπαθήσω αργότερα να το ξαναδώ γιατί κάνουν πουλάκια τα μάτια μου....
    Σου στέλνω όμως τα φιλιά μου και την Καλημέρα μου Λία μου
    Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...και περιμένουμε τη συνέχεια.. Ο_Ο


    Καλό ξημέρωμα να έχουμε.
    :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. θα έρθει μόλις επιστρέψω κι εγώ!

      ευχαριστώ για τη σωρεία σχολίων!
      δεν ήσουν υποχρεωμένος να τα διαβάσεις και να σχολιάσεις!

      Να είσαι καλά!
      Καλή δύναμη!

      Διαγραφή
  3. Ναι, δεν ήμουν, το ξέρω.
    Το ήξερα εξ αρχής.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να μην περπατώ μόνη...