20 Αυγούστου 2013

Από τα βάθη...

(συνέχεια της ιστορίας Breathe...)


…Έκλεισε τα μάτια!...
Ήθελε να απομονωθεί στον εαυτό της. Να ανοίξει την πόρτα από εκείνο το μικρό σπιτάκι που κατοικούσε μέσα της…

Μπήκε μέσα! Έριξε μία ματιά γύρω της και κάθισε σε ένα μικρό καρεκλάκι! Μπροστά της βρίσκονταν ένα μικρό τραπεζάκι με διάφορες ζωγραφιές  επάνω. Προτίμησε να μην τις κοιτάξει, και έτσι άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί στο χώρο.
Το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό! Δεύτερο δωμάτιο δεν υπήρχε! Απέναντι από το τραπεζάκι, στον τοίχο ακριβώς, βρισκόταν ένα μεγάλο παράθυρο. Το παράθυρο είχε δύο παραθυρόφυλλα που ήταν κλεισμένα με σιδεριές. Δίπλα από το παράθυρο, κάτω στην γωνία, υπήρχε ένα μικρό μπαουλάκι, και γύρω από αυτό πεσμένα στο πάτωμα λουλούδια μαραμένα από τον χρόνο.  Φως λιγοστό έμπαινε στο δωμάτιο, μέσα από μία χαραμάδα στην κάτω δεξιά πλευρά της πόρτας.

Συνέχιζε να κοιτάζει γύρω της και όσο περισσότερο κοιτούσε, τόσο περισσότερα πράγματα και αντικείμενα άρχιζε να διακρίνει και να αντιλαμβάνεται. Όσο περισσότερο το βλέμμα της γύριζε και περιεργαζόταν το χώρο, τόσο περισσότερο το δωμάτιο φαινόταν να μεγάλωνε. Σηκώθηκε από το καρεκλάκι της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Γύρισε για μια στιγμή το βλέμμα της πίσω και συλλογίστηκε…, «θα περνάω πιο συχνά από εδώ!».

Βγήκε έξω, έκλεισε την πόρτα καλά πίσω της, έτσι ώστε να είναι σίγουρη πως κανένας άλλος δεν θα εισέβαλε στο σπίτι, και άρχισε να διασχίζει ένα στενό μονοπάτι. Γύρω της διάφορα λουλούδια με όμορφα χρώματα και με μαγευτική ευωδία, δέντρα πανύψηλα με πλούσιο φύλλωμα, συμπλήρωναν την ομορφιά του τοπίου. Κάπου στο βάθος του μονοπατιού άρχισε να ξεπροβάλλει ένα τεράστιο τείχος.  Όσο περισσότερο πλησίαζε, τόσο το τείχος ορθωνόταν επιβλητικό μπροστά της.

Έφτασε κοντά και ακούμπησε την παλάμη της πάνω σε αυτό το πέτρινο τείχος. Κοίταξε δεξιά-αριστερά για να βρει κάποιο πέρασμα μα δεν έβλεπε τίποτε!
Το πώς πέρασε το τείχος, ούτε εκείνη το κατάλαβε…
Άνοιξε τα μάτια…
Βρίσκονταν ακόμη εκεί, στο βυθό, στο σκοτάδι, όμως τώρα πια δεν ήταν παγιδευμένη..! 
Μπορούσε να ανέβει στην επιφάνεια, όποτε το ήθελε!

Lia@

15 σχόλια:

  1. Ήρθε η λύτρωση! Πάντα έρχεται, αν αφεθείς και παρατηρήσεις μέσα σου! Αν συνδεθείς με τις ανάγκες της ψυχής.....
    Χαίρομαι για την κατάληξη!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα το έλεγα ακριβώς λύτρωση! Θα έλεγα πως είναι πλέον αρκετά πιο συνειδητοποιημένη και γνωρίζει πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Όσο κι αν της κοστίζει, το αποδέχεται και συμβιβάζεται με αυτή την κατάσταση, γιατί γνωρίζει πια πως δεν έχει άλλες επιλογές!
      Το σημαντικό βήμα νομίζω είναι ότι έχει την γνώση και βλέπει πλέον λίγο πιο καθαρά πως έχουν-λειτουργούν τα πράγματα!

      Φιλάκια!
      Σε ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη! :)

      Διαγραφή
    2. Ακόμα κι η κατάκτηση της γνώσης είναι το ίδιο σημαντικό. Κι ας μην οδηγεί στη λύτρωση με το ευτυχές τέλος που έχουν οι περισσότεροι κατά νου!
      Μου αρκεί! ;-)
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
    3. Σε ευχαριστώ πολύ! :)

      Φιλάκια πολλά!
      Καλό βράδυ! :)

      Διαγραφή
  2. Η λυση ΠΡΕΠΕΙ να ειναι ελευθερια
    ακομα κι αν...
    κοιταζοντας τα νυχια μας
    τα βρισκουμε ματωμενα.

    Καλημερα και παλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και αγώνα!
      Ποιος άραγε είναι ελεύθερος (ψυχικά κυρίως) στις μέρες μας;

      Καλό βράδυ!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Αν και είπα ‘’κάνω αποτοξίνωση από το πληκτρολόγιο΄΄…. Γερή αποτοξίνωση, κρατώντας στα χέρια μου τις ώρες που φέρνει βόλτες στον ουρανό ο ήλιος ήρθα να ρίξω μια κρυφή ματιά…
    Μάτια μου πόσες φορές δεν είναι που πνίγεται η ψυχή στα αδιέξοδα και άλλες τόσες που αφήνεται να επιπλέει έτσι δίχως σκοπό…
    Μου αρέσει τελικά αυτό το δίχως σκοπό!
    Όταν έχεις ζήσει με στόχους και σκοπούς και όρια το να αφήνεσαι σαν ναυαγός να σε παρασύρουν τα νερά μοιάζει πια ονειρικό…
    Όλα ένας κύκλος… στιγμές… με κάποιο άγνωστο σκοπό που θα έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί αλλά κι αν δεν τον μάθουμε δεν πειράζει… κάθε ανάσα γνώση και η γνώση οδηγεί στην ελευθερία του πνεύματος… έτσι περνάς τους φράχτες... έτσι πιστεύω… έτσι πια λειτουργώ γι αυτό και έτσι μιλάω.
    Σε φιλώ πολύ και εύχομαι να περνάς καλά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι που περνάς όποτε μπορείς από δω..!! :)
      ...
      όλα ένας κύκλος! Τα κρατώ όλα αυτά!

      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλάκια πολλά!
      Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα οπουδήποτε κι αν βρίσκεσαι!

      Διαγραφή
  4. Νομίζω πράγματι τελικά πως αν κοιτάξεις μέσα σου βαθιά και δεις ποιες είναι οι ανάγκες σου, οι επιθυμίες σου, τα όνειρά σου, θα μπορέσεις να αναπνεύσεις ξανά :)) Χαίρομαι που η ιστορία σου είχε αυτό το τέλος!!!
    Σε ευχαριστώ για το σχόλιο που μου άφησες προχθές, στ'αλήθεια... Δυστυχώς τέτοιες μεταπτώσεις περνάω συχνά και δεν αξίζει τον κόπο να σας τις μεταφέρω και να σας πρήζω. Χαχα!
    Φιλάκια πολλά-πολλά μικρή μου :)))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε! :)
      Δεν κάνει τίποτε! Άνθρωποι είμαστε, με αδυναμίες!
      Σε καταλαβαίνω! όσο για μεταπτώσεις περνάω και εγώ!
      Όταν δεν αισθανόμαστε καλά, καλό είναι να τα μοιραζόμαστε
      σε άτομα που εμπιστευόμαστε, έτσι ώστε να ελαφρώνουμε λιγάκι!

      Φιλάκια πολλά κι από μένα!
      Να είσαι καλά Αγγελένια μου! :)

      Διαγραφή
  5. Γνώρισε και αποδέχτηκε τον εαυτό της...μεγάλο βήμα!!!
    Τώρα θα πρέπει να μάθει να ελπίζει και να κάνει όνειρα, ώστε να χαίρεται τις στιγμές της!!!!
    Καλή Κυριακή Λία μου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι! όντως!
      ...έχει πολύ δρόμο μπροστά της μέχρι να μάθει! :)

      Καλή Κυριακή Ωραιοζήλη μου!
      Καλή δύναμη! :)

      Διαγραφή
  6. Το σπιτάκι, το μονοπάτι, το μέρος γενικά,
    όμορφο, (τρομακτικά ίσως) ήσυχο, πολλά υποσχόμενο μα,
    κλειστοφοβικά αποπνικτικό κατά βάθος.
    Καλύτερα εκεί που ήταν, στο βυθό πριν.. Τουλάχιστον εκεί ο φόβος, η διάθεση για λύτρωση, τα συναισθήματα και η όλη προσπάθεια έμοιαζαν πιο αληθινά, αυθεντικά.
    Όσο για την κατάληξη, μοιάζει σαν
    μη παγιδευμένη στο βυθό, μα δις παγιδευμένη σε μια μαραμένη πλέον ελευθερία...

    Ξέρεις, το "Μπορούσε να... ...όποτε το ήθελε" μου θύμισε ένα συναίσθημα, μια παλιά θεωρία ενός φίλου..
    Δε θα κάνω "αυτό" ποτέ, έλεγε, γιατί φοβόταν τον πειρασμό, την ανθρώπινη αδυναμία στα πάθη της ζωής... Έτσι δε θα χρειαζόταν ποτέ να μπει σ' εκείνο το δίλημμα κρίσης του πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει.. Δε θα χρειαζόταν ποτέ να ζυγιάσει το πρέπει με το θέλω του και να ρισκάρει να παρασυρθεί..
    Όλοι πάντα έλεγαν, "έλα ρε, γιατί δεν "αυτό" και εσύ μαζί μας?" μα αυτός πάντα αρνιόταν και τους ξενέρωνε. "Αν κάνεις κάτι μια φορά τότε μπορεί να το κάνεις και δεύτερη και τρίτη και το 'χασες το παιχνίδι. Το θέμα είναι απ' την αρχή να ξέρεις/να πεις το κάνω η όχι", έλεγε..
    Το θέμα είναι ότι όλη αύτην την προσπάθεια αντίστασης (στο να "πνιγεί" αντίστοιχα..) την έκανε γιατί τελικά μέσα του ήξερε ότι ήθελε. Ήθελε πάντα το "αυτό" σαν όλους τους άλλους απλά φοβόταν πως δε θα κατάφερνε να το κάνει με μέτρο, πως η ανθρώπινη αδυναμία του θα τον κυρίευε. Όμως ήθελε, και δεν το αρνήθηκε ποτέ.
    Όταν μια μέρα τους είπε εντάξει, θα το κάνω το "αυτό", κανένα πρόβλημα, ξέρεις τι είπαν όλοι? Χάρηκαν, θεώρησαν πως ξεπέρασε τους φόβους και τα κόμπλεξ του και του δώσαν συγχαρητήρια. Όμως αυτός ποτέ δεν είπε πως έγινε έτσι. Απλά,
    μετά από τόσο καιρό είχε ανεξαρτητοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που είχε χάσει τελείως τη διάθεσή του για το "αυτό". Οπότε μπορούσε να το κάνει και να μην το κάνει όποτε ήθελε.
    Κάτσε και κρίνε τώρα εσύ αν το αποτέλεσμα ήταν προς το καλύτερο η όχι. Για τους άλλους σίγουρα ήταν, πλέον αυτός μπορούσε να κάνει τα πάντα. (Μπορούσε να βουτήξει χωρίς φόβο στο βυθό και μπορούσε να βγει στην επιφάνεια όποτε ήθελε).. Τι παραπάνω να θέλαν!? Είχε ανέβει κάθετα στα μάτια τους. Γι' αυτόν όμως? Ήταν καλύτερα?

    Αυτήν την ιστορία μου θύμισε το διήγημά σου και η ιστορία δεν είναι συγκεκριμένη, έτσι τελείως πληροφοριακά δηλαδή. Στο "αυτό" έμπαινε κάθε φορά το κάτι, το οτιδήποτε, από μικρά και ασήμαντα μέχρι μεγάλα και σοβαρά πράγματα, οπότε δε θεώρησα αναγκαίο το να το αναλύσω περισσότερο.
    Αν είμαι τόσο λάθος αγνόησέ με, απλώς αυτό ένιωσα διαβάζοντάς σε και είπα να το μοιραστώ. :)

    Σε φιλώ,
    καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο το σχόλιο σου!
      Μου αρέσει που προσπάθησες να εμβαθύνεις στο κείμενο!

      Η ελευθερία είναι έννοια σχετική και αρκετά υποκειμενική!
      Κάποιος που είναι φυλακισμένος, μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος, ελεύθερος μέσα στην ψυχή του που να μην τον κρατάει κανένα κελί και καμία φυλακή! Η φυλακή της ψυχής είναι το πρόβλημα! Κάποιος μπορεί να είναι φαινομενικά ελεύθερος, να μην τον περιορίζουν κάγκελα, αλλά μέσα του να είναι φυλακισμένος από οτιδήποτε τον προβληματίζει, τον στενοχωρεί, τον απασχολεί, οτιδήποτε τον δεσμεύει!

      Το σπιτάκι με τον μεγάλο κήπο συμβόλιζε την ψυχή! Εκεί που βρισκόταν είχε την ανάγκη να κάνει μία βόλτα στον εσωτερικό της κόσμο! Να γνωρίσει λίγο το είναι της! όσο περισσότερο το γνώριζε τόσο περισσότερο μεγάλωνε και απλωνόταν ο χώρος! Τα σφραγιστά παραθυρόφυλλα, το ότι έκλεισε την πόρτα, και το μεγάλο τείχος στο τέλος του κήπου, συμβολίζουν την ανάγκη της για προστασία και ασφάλεια!
      Δεν θέλει κανείς να εισβάλλει εκεί, στα άδυτα της ψυχής της και της καρδιάς της και να χαλάσει αυτή την ομορφιά! να μην εκτιμήσει και να καταστρέψει τα πάντα γύρω!
      Να αφήσει μετά έρημο το τοπίο και απλώς να φύγει!

      Θα ανέβει στην επιφάνεια, όποια κι αν είναι αυτή, όταν θα είναι έτοιμη και θα το θέλει!

      Πολύ χαίρομαι για την ιστορία που μοιράστηκες! :)

      Φιλιά!
      Καλή σου μέρα!
      Ένα όμορφο Σ/Κ εύχομαι! :)

      Διαγραφή
  7. Αλήθεια..!! ^^
    indeed!

    Φιλάκια!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να μην περπατώ μόνη...